GDY MIŁOŚĆ WYGASA… CO ZROBIĆ?

W myślach błagamy: „Pomóż mi. Pomóż, jeśli mnie kochasz, jeśli ci na mnie zależy. Strasznie cię potrzebuję”. A głośno mówimy: „Nie, kochanie, nie potrzeba, nie pomagaj mi, dam sobie radę sama. Wszystko w porządku”. 

Partner słyszy słowa, a nie nasze myśli. A my cierpimy, bo czujemy, że jakby zawiódł. Jakby odwrócił się, zostawił samą. Nie dał tego, czego potrzebowałam. Dlatego musisz, MUSISZ MÓWIĆ! Jeśli  nic nie powiesz, jeśli będziesz czekała, że ktoś się domyśli, to  pewnie się nie doczekasz. Domyślanie się to domena kobiet, więc pewnie nie dostaniesz tego, czego pragniesz. Jeśli będziesz mówiła – normalnie, jasno, prosto, to może to dostaniesz. A może nie. Na pewno będziesz wiedziała, na czym naprawdę stoisz.

Dużo kobiet pisze o swojej miłości, która była, ale się skończyła, i pyta mnie, co zrobić.

To duży temat, ale napiszę choć kilka słów.

1. Tak, miłość może wygasnąć.
2. Czasami to krótka piłka. Tak jest, gdy po fazie zakochania okazuje się, że „w realu” ten mężczyzna, który jest z nami, zupełnie nam nie odpowiada. Najlepiej się z tego szybko wycofać – nie liczyć, że będzie „jak dawniej”. Zazwyczaj nigdy nie jest.
3. Sprawa się komplikuje, jeśli w międzyczasie zdążyłyśmy wyjść za niego za mąż… z własnej woli lub pod presją rodziny lub partnera. Wtedy dochodzą jeszcze kwestie formalne, a jak się pechowo trafi to i sądowe. 
4. Ale jeśli czujesz, że jest to związek, o który chcesz powalczyć, bo jest w nim wartość. O ile nie ma w nim przemocy lub odrazy, to może być warto powalczyć.
5. Od czego zacząć? Szukać rzeczy, które was połączą. Jeśli nie ma, to spróbować je tworzyć – sport, kino, gotowanie, książki, podróże. 
6. I spędzać czas razem.
7. Jeśli coś znajdziecie, to pojawi się szansa. Zaczniecie razem budować, odkryjecie kawałek wspólnego świata.
8. Jest jeszcze sporo innych rzeczy do zrobienia, które przerabiam z kobietami na spotkaniach, ale to temat nie na jeden, ale na wiele postów. A właściwie do pracy indywidualnej, bo nie ma jednego dobrego rozwiązania dla każdego.
9. Ważne, że miłość może się zacząć, odnowić, wzmocnić.
10. Czasami natomiast MIŁOŚĆ MOŻE NIEZAUWAŻENIE WYGASAĆ LATAMI. W takim procesie ochładzania i oddalania się od siebie. Spotykam kobiety po kilkunastu czy dwudziestu latach małżeństwa, które mówią: „coś się skończyło”, „jak to się stało?”, „co zrobić?”.
11. Z tego co obserwuję, to kluczową przyczyną oddalania się partnerów od siebie i zaniku uczuć okazuje się milczenie i brak porozumiewania się.
12. Buduje to w nas i wzmacnia poczucie krzywdy, samotności, rozżalenia, złości, odrzucenia.
13. Włącza się wtedy naturalny mechanizm negatywnego interpretowania zachowań i słów partnera. Tak po prostu mamy. Ten mechanizm jest bezlitosny. Raz włączony, staje się głównym motorem relacji. Destrukcyjną siłą.
14. W pewnym momencie pozostają już tylko negatywne uczucia. Albo obojętność.
15. Co robić?
16. Po pierwsze OBIE STRONY muszą chcieć coś zrobić.
17. Po drugie trzeba dopuścić myśl, że obie strony doprowadziły do tej sytuacji. Ooo, wiem, że to jest trudne!
18. Ludzie mają rozbudowane mechanizmy obronne, chroniące nas przed przeżywaniem lęku, upokorzenia, czy wstydu. Jednym z tych mechanizmów jest zaprzeczanie. Człowiek zrobi bardzo dużo, żeby móc ciągle dobrze o sobie myśleć – że jest niewinny. No bo jak dostrzeże, że jednak w tym wszystkim jest trochę jego winy, to będzie musiał coś z tym zrobić. A wygodniej nic robić. I najwygodniej  powtarzać: „To przez nią”, „To jego wina”. Tyle tylko, że tak nigdzie nie dojdziemy.
19. No więc trzeba dopuścić myśl, że w związku dwie strony są współodpowiedzialne za rzeczywistość, którą stworzyły.
20. Następnie najlepiej umówić się na wizytę do terapeuty, bo w takim stanie związku rzadko uda się bez wsparcia porozmawiać o wszystkich swoich  pretensjach. Powiedzieć, o co się ma do siebie żal, kiedy i dlaczego poczuło się opuszczonym i porzuconym. A to jest konieczne, żeby coś można było zrobić.
21. Jeśli partnerzy będę chcieli później powalczyć o swój związek, to sporo będą musieli zmienić w swoim życiu i wiele się nauczyć.
22. M.in. opanowania sztuki mówienia i przyjmowania informacji o tym, co nas rani, irytuje, drażni. A wiemy, że nie jest to takie łatwe. I tego właśnie uczą się pary na terapii, bo to kluczowa umiejętność w związku.
23. Moja rada dla wszystkich: dobrze jest czasu do czasu usiąść we dwoje i dowiedzieć się: co u kogo słychać, co kogo cieszy, co niepokoi, co lubi, czego pragnie, a czego już nie. Tak regularnie aktualizować wiedzę o drugiej osobie.
24. Bo nie jesteśmy dwoma połówkami, choć to tak ładnie brzmi. Oboje jesteśmy oddzielnymi ludźmi.
25. ONA: „Słuchaj, czuję, że coś się dzieje ze mną. Odsuwam się od ciebie, chociaż nie wiem czemu. Coraz mniej rozmawiamy, nie kochamy się, niemal nic nie robimy fajnego razem, nigdzie nie wychodzimy. Mam wrażenie, że coś się psuje. Jak ty to widzisz?”.
26. ON: „Wiesz, ja też coś zauważyłem i nie wiem, co się dzieje”.
27. Tak może zacząć się dobra rozmowa wtedy, gdy zaczyna się robić źle.
28. Rozmawiajcie i szukajcie wsparcia.
29. Coś z tego wtedy wyjdzie – w jedną lub drugą stronę – i będziecie wiedzieli dlaczego.

Pozdrawiam,

Ala